Boekrecensie: Solitude, een Indische familiegeschiedenis

Solitude, een Indische familiegeschiedenis; door Jeroen Thijssen, 2014

‘Je begeeft je in een wespennest’, was mijn eerste gedachte toen ik las dat de auteur een Indische familiegeschiedenis schreef, die ook nog eens grotendeels in Nederlands-Indië/Indonesië is gesitueerd, zonder dat hij zelf een Indische achtergrond heeft of op z’n minst een flinke tijd in het land heeft doorgebracht. In Nederland zijn zoveel mensen die uitgebreide kennis hebben van het land, en dit ook graag laten weten, dat je al snel het risico loopt op allerlei bijzaken te worden afgerekend.

En precies die bijzaken begonnen mij tijdens het lezen van deze roman steeds meer te storen. Het verhaal van een familiedrama, dat zich over drie generaties en twee continenten steeds lijkt te herhalen, is zeker kundig uitgewerkt. Stukje bij beetje laat de auteur iets los van het ontluikende verhaal, waarbij je nieuwsgierig blijft naar wat er zal volgen.

Maar wat gaandeweg steeds meer opvalt is, dat de auteur zijn huiswerk niet goed heeft gedaan. Opvallende fouten in het gebruik van Indonesische woorden (is er niemand bij de uitgever die hier naar kon kijken?), in de historische inbedding (Sukarno en Hatta die volgens het boek al in 1916 in ballingschap vanuit Boven Digoel de onafhankelijkheid propageerden?), en in de beschrijving van alledaagse Indonesische en tropische zaken, worden na verloop van tijd ronduit irritant. Slordig geschreven en duidelijk een gemiste kans. En wat mij nog het meest opviel: de auteur is ongetwijfeld een kundig schrijver, maar is er niet in geslaagd om een geloofwaardige, Indonesisch-tropische sfeer op te roepen. Zelden kwam mij in deze roman een geur van herkenning tegemoet.

Daarnaast is de verhouding tussen de delen in de huidige tijd en die in het verleden niet in balans, waardoor ook de climax van de roman, letterlijk in de laatste alinea, niet tot z’n recht komt en eigenlijk weinig interessant meer is. Een spannend verhaal dus, gebaseerd op interessante ideeën, maar slordig uitgewerkt.

Oktober 2014 / Emile Leushuis

www.indotracks.nl