Thursday, March 26, 2015

Onder de rook van de vulkaan Merapi in een open Willys Jeep


Begin september 2010 neemt de activiteit van de vulkaan Merapi, 25 kilometer ten noorden van Yogyakarta, plotseling toe. Eind oktober evacueert de vulkanologische dienst een gebied van 10 kilometer in omtrek rond de vulkaan. Niet veel later bereikt de Merapi het hoogste gevarenniveau, 4. Door verschillende pyroclastische stromen (lawines van heet, giftig gas), het spugen van stenen en een constante lavastroom moeten 320.000 mensen huis en haard verlaten. Maar niet iedereen kan op tijd weg en de vulkaan eist uiteindelijk 353 mensenlevens.


Verschillende dorpen worden verwoest, landbouwgrond ligt onder een dikke laag as en veel mensen kampen met een vulkaantrauma.

Ruim vier jaar later zijn de meeste bewoners van het gebied weer terug. De grond wordt weer bebouwd met gewas en de Merapi stoot zijn gebruikelijke pufjes rook uit. Een deel van de verwoeste dorpen kan echter niet meer worden bewoond. Maar, voor een paar handige Javaanse jongens was dit aanleiding om een bijzondere toer in het gebied te organiseren; met open Willys Jeeps (WOII) langs de belangrijkste en meest bijzondere plekken van de laatste eruptie. Een heuze Merapi-Lava-toer.

Je kunt de tocht op twee plaatsen beginnen, in Kaliuarang en in de buurt van Kali Adem, twee kleine bergdorpen op de flanken van de Merapi. De tocht vanuit Kaliuarang is iets langer. Het oude Nederlandse resortplaatsje (nog veel oude villa’s uit de jaren ‘20 en ’30) is gemakkelijk te bereiken vanuit Yogyakarta en de rit er naar toe duurt ongeveer 45 minuten.

De prachtige Willys Jeeps staan klaar op een rij en vanuit Kaliuarang voert de route eerst een stukje over de grote weg, totdat je bij een weggetje komt dat lange tijd was afgesloten na de uitbarsting in 2010. Het begint direct te hobbelen. De vering van de inmiddels 70 jaar oude groene karretjes is nog steeds goed en de jeep rijdt met gemak door de kuilen en over de grote stenen die de Merapi heeft veroorzaakt. Het is een open jeep en met het voorraam naar beneden geklapt heb je een 360ᵒ uitzicht. Maar goed ook, want door het gekronkel over het bergweggetje ligt de Merapi de ene keer rechts, dan weer links en soms opeens recht voor je.
 
De eerste echte stop is bij het geïmproviseerde Merapi-Lava-Tour-museum, gehuisvest in een paar door de vulkaan verwoeste woningen. Verschillende gebruiksvoorwerpen zijn uitgestald; gesmolten glaswerk, bestek, een kromgetrokken geraamte van een motorfiets, meubilair, hele huisraad staat uitgestald. Aan de wand hangt een halfverbrande klok waarvan de wijzers zijn gestopt op het tijdstip van de uitbarsting.  

Van het museum hobbel je daarna verder richting een grote kloof met zand, stof en  grote lavablokken. Dit is de plek waar het grootste deel van een pyroclastische wolk tijdens een uitbarsting doorheen raast. Nu staan er trucks beneden in de bedding, met mannen die zand achterin een laadbak scheppen. De Merapi heeft voor jaren goed bouwzand achter gelaten. Naast de kloof zie je de exacte grenzen van het uitbarstingsgeweld: aan de randen ervan steken bomen als bladerloze staken uit de grond.

De Willys rijdt weer verder, steeds dichter naar de Merapi. De bijna 3000-meter hoge berg lijkt van dichtbij kleiner dan vanuit de stad Yogyakarta, maar ziet er niet minder dreigend uit. De kleine witte rookwolkjes zijn hier toch duidelijk groter en af en toe ruik je de lucht van rotte eieren; zwavel!

De jeep stopt, na het slechtste stukje weg tot nu toe, bij de volgende ‘attractie’, een schuilbunker voor waarnemers die in 2006 bij een uitbarsting is verwoest. Twee waarnemers zijn toen door hitte en giftige gassen in de pyroclastische stroom omgekomen. De bunker bood uiteindelijk onvoldoende bescherming.
De Willy-jeep is zo geparkeerd dat de Merapi op de achtergrond ligt. Alsof het klassieke Amerikaanse model ook die nog wel aankan!


Van de bunker gaat het met veel gekronkel en gehobbel weer terug naar Kaliurang.

Wil je ook over de flanken van de Merapi Vulkaan in een Willys Jeep? Indotracks kan dit avontuur voor je boeken bij een verblijf in Yogyakarta.

Tuesday, March 24, 2015

De hotels Homann en Preanger; nostalgie aan de Grote Postweg te Bandung

Het verhaal begint met Gouverneur-Generaal Daendels, die in 1810 bij een overgang over de Cikapundung-rivier een stok in de grond steekt en opdracht geeft hier een nederzetting te stichten. Dat Bandung zal uitgroeien tot de huidige miljoenenstad kon hij toen absoluut niet bevroeden. Hetzelfde geldt voor meneer Loheyde, voormalig soldaat onder Daendels, en mevrouw Jacoba van Hoogezand, weduwe van kapitein der infanterie Van Gent en later hertrouwd met meneer Homann. Beiden richten in de 19de eeuw een eenvoudig logement op aan de Grote Postweg. En beiden hadden waarschijnlijk nooit gedacht dat hun onderkomens zouden uitgroeien tot monumentale hotels, die tegenwoordig een landmark van Bandung zijn.
Romantische weergave van de Grote Postweg, olieverfschilderij 19de eeuw
De Grote Postweg was een initiatief van Daendels. Een weg van West- naar Oost-Java, waarover gouvernementsdienaren en legers zich snel konden verplaatsen. Bandung is in eerste instantie slechts een stopplaats aan deze weg. Kort daarna komen de koffiebonen. Het gouvernement plant koffiestruiken in de bergen rond Bandung, de bonen worden verzameld in een depot in de stad en vervolgens via de Grote Postweg naar de kust afgevoerd. Gouvernementsdienaren op doorreis moeten ergens overnachten, daarom begint meneer Loheyde rond 1825 een eenvoudige pesanggrahan, een herberg eigenlijk, op een perceel aan deze weg.

Nadat Bandung tot residentiehoofdstad is uitgeroepen, bouwt Loheyde rond 1864 het iets degelijkere Hotel Thiem, direct aan de voorzijde van de oude herberg. Een van de eerste gasten is de resident van Bandung, die van Cianjur naar Bandung is verhuisd en hier tijdelijk woont totdat in 1867 de residentswoning (het huidige Gedung Pakuan) klaar is. Op het terrein wordt ook Toko Thiem geopend, een winkel waar blanken hun dagelijkse benodigdheden kunnen kopen.

Hotel Homann, ca. 1900
Na 1870 wordt de Nederlandse-Indische economie geopend voor privé-kapitaal en in de bergen rond Bandung beginnen particulieren grootschalige theeplantages. Deze planters komen in de weekenden naar Bandung, overnachten in Hotel Thiem, kopen hun profiand in Toko Thiem en zoeken vertier in de lokale sociëteit. 1884 is het jaar dat de treinverbinding met Batavia tot stand komt en 10 jaar later is deze doorgetrokken naar Yogyakarta en Surabaya. Bandung vormt hiermee het centrum van nieuwe economische activiteit.

Ook mevrouw Homann ziet nu mogelijkheden. Zij is in 1838 geboren te Batavia, trouwt op 18-jarige leeftijd, maar is in 1871 weduwe met 2 jonge kinderen. Om de eindjes aan elkaar te knopen opent ze in Bandung een kosthuis. Na haar huwelijk met de gefortuneerde heer Homann begint ze hotel Post Road, later hotel Homann genaamd, op een kavel schuin tegenover hotel Thiem. De vroegste bebouwing is eenvoudig, maar met de economische wind mee verschijnt er in 1883 een hotel in monumentale, neo-stijl. Terwijl hotel Thiem favoriet blijft bij het ruige planters-volk, is hotel Homann vooral in trek bij treinreizigers op doorreis.

Hotel Preanger, ca. 1900
Hotel Thiem wordt in 1897 verkocht aan meneer Van Deeterkom en deze verandert de naam in hotel Preanger, naar de streek waarin Bandung ligt, en ook naar de Preanger-planters, die nog steeds vaste klant zijn. Het moeten mooie tijden zijn geweest. Het hoofdgebouw van hotel Preanger is opgetrokken in klassiek-indische stijl, op het terrein staan drie grote bomen waarin overdag kalong (vliegende honden) hangen en een tamme makaakaap rondklimt, genaamd Si Untung. In hotel Homann waakt de eigenaresse als zorgzame moeder over haar gasten, bijgestaan door onder andere Lodewijk, de pratende beo. Er zijn balzalen waar niet alleen feesten worden gegeven, maar ook muziekrecitals, toneelvoorstellingen, lezingen en conferenties worden gehouden. In de loop der jaren krijgen beide hotels hun portie beroemdheden over de vloer, van blauw bloed tot Hollywood-sterren.



Hoofdgebouw uit 1929, Preanger
Maar tijden veranderen. Mevrouw Homann sterft in 1917 op de boot naar Nederland. Beide hotels zijn toe aan een grondige opknapbeurt. Als eerste hotel Preanger: in 1919 bouwt architect Wolff Schoemaker een nieuwe vleugel aan de achterzijde (die nu nog bestaat) en in 1929 volgt het grote werk. Aan de Grote Postweg ontwerpt hij een nieuw hoofdgebouw in strakke stijl met art-decomotieven. Tot 1939 is hotel Preanger hiermee het modernste hotel van de stad. Bij het tekenwerk krijgt Wolff Schoemaker hulp van een Indonesische bouwkundige die juist is afgestudeerd aan de Technische Hogeschool van Bandung, genaamd Sukarno. Inderdaad, de latere president.

Hoofdgebouw uit 1939, Savoy Homann
Hotel Homann kan natuurlijk niet achterblijven. Het wordt in 1929 heringericht in luxe art-decostijl en krijgt een nieuwe, moderne naam: hotel Savoy. Maar dat blijkt niet voldoende. Nadat de bekende hotelier F. van Es (van hotel Des Indes in Batavia) het beheer overneemt, wordt besloten tot een algehele verbouwing. Tussen 1937 en 1939 verschijnt het huidige hotel Savoy Homann, ontworpen door de bekende architect A. Aalbers. De horizontale lijnen, uitwaaierende balkons, ranke toren en (oorspronkelijk) open lobby zijn karakteristiek voor een Aalbers-ontwerp. De inrichting is luxe art-deco, en het hotel opent dan ook met de slogan ‘the modernest hotel in Netherlands Indies’.

Na de oorlogsjaren spelen de hotels nog een hoofdrol tijdens de Azië-Afrika conferentie van 1955. Derdewereld-leiders als Sukarno, Nehru, Nasser, Zhou En Lai en Sihanouk verblijven hier met hun entourage. Daarna breken moeilijke tijden aan: nationalisaties, illegale bewoning en algeheel verval. Eind jaren tachtig keert het tij. De hotels worden onder normaal management geplaatst en grootschalige renovaties doen veel van de oude architectuur herleven. Nieuwbouw is echter noodzakelijk. Savoy Homann krijgt een nieuwe vleugel achter het hoofdgebouw, Preanger bouwt een nieuwe lobby met hoogbouw tussen de bestaande delen. De historische vleugels worden gerenoveerd en gemoderniseerd.
De Grote Postweg en hotel Savoy Homann, Azie-Afrika Conferentie 1955
Tegenwoordig is het een waar genoegen om in de hotels Savoy Homann en Preanger te verblijven: oude foto’s van Bandung aan de muren, een luxe tempo doeloe sfeer, en in hotel Preanger is zelfs een klein museum. De entrée van Savoy Homann voelt misschien nog het meest authentiek. In beide hotels kun je kiezen om in de oude vleugel te verblijven: kamers als balzalen, een licht-gedateerde inrichting en een balkon met uitzicht op de voormalige Grote Postweg.

Wil je ook in hotel Savoy Homann of hotel Preanger verblijven? Indotracks kan een verblijf boeken en alle activiteiten daar omheen voor je organiseren.

Emile Leushuis / maart 2015
www.indotracks.nl

Sunday, March 15, 2015

Tempo doeloe op het Indonesische spoor; per trein van Bandung naar Yogya




In dit land van jam karet (letterlijk: rubberen tijd), waar altijd alles te laat begint en te vroeg eindigt, is het bijna schokkend wanneer iets daadwerkelijk op een vastgesteld tijdstip aanvangt. Deze gedachte flitst door mijn hoofd op het moment dat de Lodaya-trein klokslag 7 uur in beweging komt en hortend en stotend het hoofdstation van Bandung verlaat. Op naar Yogyakarta, zo’n 400 kilometer naar het oosten en ruim 8,5 uur treinen volgens het virtuele spoorboekje.

treinpersoneel
Het is een spoorlijn uit tempo doeloe, de tijd van vroeger, in 1894 voor het eerst operationeel. Het station van Bandung bestaat zelfs al sinds 1884, maar van de oorspronkelijke constructie is niet veel meer over zag ik deze ochtend. Op het pleintje aan de zuidzijde, de voormalige hoofdingang, staat als herinnering nog wel een stoomlocomotief. Het huidige station is opvallend schoon en geruimd; geen rondlopende verkopers of illegale stalletjes, maar gelukkig nog wel kioskjes waar je een flesje water en een krantje kunt kopen.

Ik heb me geïnstalleerd in een comfortabele vliegtuigstoel in de executive klasse, heb mijn laptop in het stopcontact (!) geplugt en zit aan de koffie die ik zojuist bestelde bij de passerende serveerster. Ik ben er klaar voor! De route bestaat uit twee delen: een bergroute van Bandung tot Banjar en een relatief vlak stuk van Banjar tot aan Yogya. Bandung tot Banjar is misschien wel de mooiste treinverbinding op Java en de aanleg was een waar hurazenstuk. Het is namelijk een bergroute die van 709 meter afdaalt naar 35 meter hoogte, waar je tegenwoordig 3,5 uur over doet. Verschillende diepe ravijnen en bergruggen moesten worden gepasseerd, waarvoor indrukwekkende spoorbruggen en tunnels nodig waren. Historisch gezien is het ook een belangrijke route. Het verbond Bandung met de diepzeehaven van Cilacap aan de zuidkust, waarmee de stad een strategische positie verwierf en geschikt werd als hoofdkwartier van het Koninklijk Nederlands-Indische Leger (KNIL) en de plek waar een groot deel van de goudvoorraad werd bewaard.

Hoewel Bandung een miljoenenstad is, zijn we verrassend snel de bebouwde kom uit en schuiven we door een landschap van vlakke rijstvelden. De stad ligt midden in een hoogvlakte die door bergen en vulkanen wordt omringd. De route gaat in zuidoostelijke richting naar de rand van deze hoogvlakte, om daarna naar de zuidkust af te dalen. De airco in mijn de coupé staat redelijk koud en ik ben blij dat ik een lange broek aan heb. Het gezin naast mij vindt het blijkbaar zo fris dat de kleinste een jasje met capuchon aankrijgt.

Als we eenmaal gaan dalen word ik getrakteerd op prachtige vergezichten. Er is nagenoeg geen bebouwing langs het spoor. De trein slingert door het berglandschap, soms tussen hoge taluds en dan is er ineens weer een vrije blik op rijstveldterrassen, verspreide dessa’s en vulkanen in de verte. Hoog op de berghellingen zie ik theeplantages. Dit is het gebied waar Hella Haasse’s Heren van de thee is gesitueerd. Omdat het een enkel spoor betreft wordt er af en toe gestopt op een emplacement in ‘the middle of nowhere’, zodat een tegemoedkomende trein kan passeren. 

De eerste echte stop is het station van Tasik Malaya. Na deze stad volgen er enkele indrukwekkende spoorbruggen over diepe ravijnen. Het is een raar gevoel om over zo’n hoge brug zonder railingen te rijden, waarbij het treinstel breder lijkt dan het spoor, met in de diepte een snelstromende, bruine rivier. Een fikse afdaling brengt ons op het station van Banjar. Een groep westerse toeristen stapt uit, omdat de strandplaats Pangandaran slechts 2 uur rijden hier vandaan is.

Nu volgt het tweede, relatief vlakke deel van de route vandaag, die min of meer de kustlijn naar het oosten volgt. Een goed moment om een lunch van de menukaart te bestellen. Even later wordt een nasi goreng keurig in plastic verpakt bij mijn stoel afgeleverd. We passeren enkele tunnels en het landschap wordt eentoniger: vlakke rijstvelden aan beide zijden van het spoor en landinwaarts heuvelruggen en een enkele vulkaan. Af en toe dommel ik zelfs in slaap. Ook op het station van Kutoarjo stappen enkele westerse toeristen uit. Aan de andere kant van de bergen, ongeveer een uur rijden, ligt namelijk de Borobudur-tempel.

Yogyakarta is nu dichtbij. Via een lange spoorbrug passeren we de brede Progo-rivier en even later schuift de trein het historische station van Yogyakarta binnen. Nog voordat de trein gestopt is springen er al porters aan boord, die tegen een kleine vergoeding de baggage willen dragen. Mijn lichte tas op wieltjes kan ik echter zelf wel aan. Vol energie stap ik uit de trein. Via de intercom vang ik nog op dat de conducteur zijn verontschuldigingen aanbiedt voor de vertraagde aankomst van 30 minuten. Een kniesoor die daarover valt.


Ook met de treinreizen in Indonesië? Indotracks kan treintickets reserveren en voor vervoer en accommodatie zorgen van en naar de bestemming van uw keuze.

Bekijk ook deze filmpjes:
 
Emile Leushuis, maart 2015
www.indotracks.nl