Per trein reizen door Indonesië is
comfortabel, efficiënt en een fantastische manier om land en volk te ontdekken.
Handig zijn de lange-afstandstreinen met gereserveerde stoelen, maar er bestaan
ook zogenaamde forensentreinen. De treinrit van Yogyakarta naar Solo (ook wel
Surakarta genoemd) is zo'n forensentrein. Tussen de stations Lempuyangan in
Yogyakarta en Balapan in Solo rijden iedere dag circa 14 keer treinen heen en
weer, althans volgens de dienstregeling. Een stoel reserveren is niet mogelijk:
ga naar het station, koop een kaartje en binnen gemiddeld een uur vertrekt er
wel een trein.
Onlangs begaf ik mij naar station
Lempuyangan in Yogyakarta voor een dagtripje naar Solo. Bij loket 1 had ik snel
een kaartje te pakken voor de Prambanan Express (Pramex); kosten 8000 roepia,
circa 55 eurocent. Na een half uur wachten in het koele en opvallend schone
station vertrok de trein stipt volgens planning om 09.16. De coupé zat halfvol,
dus iedereen had wel een zitplaats. Mijn dagrugzakje kon ik kwijt in de smalle
bagagerekken. Het zou een airco-trein moeten zijn, maar bij binnenkomst zag ik
al de mededeling dat de airco rusak was, Indonesisch voor kapot.
Raampjes open en plafondfans aan dus. Zolang de trein maar rijdt valt de warmte
wel mee.
We reden de stad uit en al snel keek
ik uit over een vlak landschap van verstedelijkt platteland: een afwisseling
van bebouwing en open stukken sawahs (rijstvelden). Aan de linkerkant
had ik regelmatig zicht op de indrukwekkende Merapi-vulkaan, met bijna 3000
meter de hoogste piek in het landschap. Op een elektronisch bord in de coupé
werd aangegeven welke stations we passeerden. De eerste stop (Maguwo) is bij
het vliegveld van Yogyakarta, iets ten oosten van de stad. Andere stops zijn
Klaten en Purwosari.
Ik voelde dat mijn buurman al een
tijdje onopvallend naar mij zat te staren en na een half uurtje sprak ik hem
dan toch maar aan in het Indonesisch. "Bisa Bahasa Indonesia (je kunt Indonesisch)!" zei
hij duidelijk opgelucht, omdat hij nu geen poging hoefde te doen om Engels te
spreken. Hij bleek een student te zijn aan de kunstacademie in Yogyakarta, nu
op weg naar Solo om een paar dagen bij familie door te brengen. Een geanimeerd
gesprek volgde en uiteraard werd ik uitgenodigd voor kennismaking met familie,
eten en logeren, maar deze gastvrijheid wist ik met beleefdheden af te wimpelen.
De tijd vloog zo wel voorbij, en na
bijna anderhalf uur treinen stapte ik uit bij het eindstation Solo Balapan.
Even onderhandelen met een betjak (fietstaxi)
die voor het station stond te wachten en ik was op pad om Solo te verkennen
(voor informatie over Solo, klik hier.).
Na een enerverende dag nam ik aan het einde van de middag dezelfde trein weer
terug naar Yogyakarta.
Emile Leushuis
april 2016
